اى آخرين اميد ! در شام تار ما
اى روشناى عشق ! اى غمگسار ما !
داغم به سينه ماند ، در انتظار تو
از رهگذار شوق ، اين يادگار ما
تا روز واپسين ، مى ماند اى نسيم !
بر جاده ظهور ، چشم مزار ما
روزى كه مى رسى ، ميبينى اى عزيز !
خون گريه هاى شوق ، بر رهگذار ما
شاعر: رضائى نيا، برگرفته شده از كتاب انتظار بهار و باران

بهار مي رسد و مردم از خدا سرشار
تمام آينه ها از حضور ما سرشار 

بهار آينه دار خداي سبحان است
بهار يك ورق از روشناي قرآن است 

ورق بزن كه شكوفا شوي هزاران بار
ورق بزن كه ز توحيد مي شوي سرشار 

بيا به گشت گلستان بيا به گشت بهار
بيا كه شكر كني دوست را هزاران بار 

بيا كه نغمه توحيد بشنوي از دوست
بيا كه نام خداوند دلكش و نيكوست 

در اين تبسم گل يادي از شهيدان كن
نگاه را به تماشاي باغ مهمان كن 

بريز باده كه پيمانه را بهار كني
بكوش زندگيت نذر انتظار كني 

بهار نام قشنگي است با امام زمان (عج)
به ياد دوست هميشه بهار باش و بمان 

نويسنده: امير عاملي 

شیهه اسب کسی در نفس طوفان هست

گـوش کــن ، مـی شنوی همهمه دریا را

سبزپوش اسب سواری،گل وقرآن دردست

آب  مـی پاشــد  یـک  مـرقــد  نـاپـیــدا  را

سلامتی و تعجیل در فرج امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)

صلوات

آرزويــم شـده بـــي رنــگ شــود فـاصـلـه هـا

در مسـلـمـانـي مـا نـنـگ شـود فـاصـلـه هـا

بــا رالـهــا بـرســان آن مــه در پــرده غــيـــب

فرجي کن که کمي تـنـگ شـود فـاصـلـه هـا

«السلام علیک یا اباصالح المهدی»

دیونه مهدی شدم دلبر دیگر ندارم

یه دل دارم عشقی به جز دیدن دلبر ندارم

در دل من هستی و من غیر تو دلبر ندارم
در دل من هستی و من غیر تو دلبر ندارم

گل بهشت رنگ و صفای گل ما رو نداره
خال سیاه خوشگلت دل ز دو عالم میبره

زلف سیاهت روز من و تیره تر از شب می کنه
دل روز و شب در غم تو   ناله  یا رب  می کنه

تو باشی در کنار من
قرار من باشی و من عاشق بی قرار تو

دیدیم تو را دوباره بر می گردی

از باغ پر از ستاره بر می گردی

گفتند که چاره نیست بر درد فراق

انگار !  برای چاره بر  می گردی

تعجیل در فرج مهدی فاطمه (عج)

صلوات

ویرانه آن است که جمشید بنا کرد

ویرانه نه آن است که فرهاد فرو ریخت

ویرانه دل ماست که هرجمعه به شوقت

صد بار بنا گشت و دگر بار فرو ریخت

مدعی گوید که با یک گل نمی‌آید بهار ، من گلی دارم که عالم را گلستان می‌کند.

هیچ کس کاش نباشد نگهش بر راهی

جشم بر در بود و دلبر او دیر کند

کاش چشم گل زهرا به دل ما افتد

با نگاهش به دل غمزده تاثیر کند

کاش از روی ترحم گذرد بر دل من

و بسازد دل ویرانه و تحویل کند

کاش صاحب نفسی همدم این خسته شود

که زگرمی لبش مسئله تغییر کند

چندسالی است که از هجر رخش می گرییم

کاش بانیم نگه ازهمه تقدیرکند

کاش با آن قلم عشق شبی نام مرا

در میان صحف فاطمه تحریر کند

کاش روزی بزند تکیه به دیوار حرم

باهمان لحن علی نغمه تکبیرکند

کاش جز مجلس او جای دگر پا ننهم

تا فقط مجلس اوجان مرا سیر کند

 چشم آلوده كجا ديدن دلداركجا؟

دل سرگشته كجا وصف رخ ياركجا؟

قصه عشق من وزلف تو ديدن دارد

نرگس مست كجا همدمي خاركجا؟

سرعاشق شدنم دل بشودخادم تو...

خدمت عشق كجا نوكرسرباركجا؟

كاش درنافله ات نام مجنون هم ببري

كه غافل شود ازحب دنيابرسد بروصل مراد

كه مراددل مجنون چون تويي ليلي وبس

كه دعاي توكجا عبدگنه كار چومجنون كجا؟

  التماس دعاي فرج

تمام راه ظهور تو با گنه بستم

دروغ گفته ام آقا كه منتظر هستم

كسی به فكر شما نیست راست می گویم

دعا برای تو بازیست راست می گویم

اگرچه شهر برای شما چراغان است

برای كشتن تو نیزه هم فراوان است

من از سرودن شعر ظهور می ترسم

دوباره بیعت و بعدش عبور می ترسم

من از سیاهی شب های تار می گویم

من از خزان شدن این بهار می گویم

درون سینه ما عشق یخ زده آقا

تمام مزرعه هامان ملخ زده آقا

كسی كه با تو بماند به جانت آقا نیست

برای آمدن این جمعه هم مهیّا نیست

سیدامیرحسین میرحسینی

آقا اجازه! خستـه ام از اين همه فريب

از هاي و هوي مردم اين شهر نانجيب

آقا اجازه! پنجـره ها سنگ گشته اند،

ديوارهاي خسته از کوچه بي نصيب

آقا اجازه! بـاز بـه من طعـنه مي زنند

عاشق نديده هاي پـر از نفـرت رقيب

شيــرينـي وجـود مـرا تلـخ مي کـنند

فـرهادهاي کـينه پرست پر از فريب!

آقا اجازه! گـنـدم و حـوا بـهــانـه بـود،

آدم نمي شويم! بيـا: ماجراي سيب!

آقا اجازه! مـا دلمـان تنـگ مي شـود

آقا اجازه! ياد شمـا کـرده ام عجيب!

باشد، سکوت ميکنم اما خودت ببين!

آقا اجازه! منتظرند اين همـه غریب...

مژگان بهاری
 
 

شعر حضرت امام خمینی درباره امام زمان

در غـم هـجـر رخ مـاه تـو در سـوز و گـدازیـم

تا به کـی زیـن غم جانکاه بسوزیـم و بسازیم

شـب هـجـران تـو اخـر نــشــود رخ نـنـمـایـی

در همـه دهـر تـو در نـازی و مـا گـرد نـیـازیـم

آیـد آن روز کــه در بــازکـنــی پــرده گـشـایـی

تا بـه خـاک قدمـت جـان و سـر خـوش بیـازیـم

بـــه اشـارت اگـــرم وعـــده دیـــدار دهـــد یــار

تـا پـس از مرگ به وجد آمـده در سـاز و نـواییـم

گـر بـه انـدیشـه بـیایـد کـه پـناهـی سا بـه کویت

نه سوی بتـکـده رو کرده و نـه راهـی حجـازیـم

سـاقی از آن خم پنهـان که ز بیگانـه نهان است

باده در سـاغر مـا ریــز کــه مــا مــحــرم رازیــم

                                                            

نور رخسار تو را نیمه شبی چون دیدم             تـا سحـر روی تو شد قبـله گه امیـدم

روشنای رخت ای پردگی ، پرده نشین            فارغم کرد زهر چه به جهان می دیدم

بارها  نقش خیال تو به دل حـک کردم             سـالها غنچه احساس به یادت چیدم

تا بشویم رهت ای نو گل ریحانه ، ببین             شـبنم ســرخ زچشــمان تـــرم باریـدم

خار ماندن به برت ، به زگل بی تو شدن            من همین نکتـه زسـیر چمنت فهمیدم

به امیدی که  به گل بوسه ز رویت برسم           هر گلی دیده ام از جانب تو ،‏بوسیدم

بس کـن این ناز، مـرا کشـت تمـنا و فراق           گل نـرگس مکن این بار دگـر، نومیـدم

***  اللهم عجل لولیک الفرج***

دلم قرار نمی گیرد از فغان بی تو
سپند وار زکف داده ام عنان بی تو

ز تلخ کامی دوران نشد دلم فارغ
زجام عشق لبی تر نکرد جان بی تو

چون آسمان مه آلوده ام زتنگ دلی
پراست سینه ام از اندوه گران بی تو

نسیم صبح نمی آورد ترانه شوق
ســــر بهـــار ندارند بلبـــلان بی تو

لب از حکایت شبهای تار می بندم
اگر امان دهدم چشم خونفشان بی تو

چو شمع کشته ندارم شراره ای به زبان
نمی زندسخنم آتشی به جان بی تو

ز بی دلی و خموشی چو نقش تصویرم
نمی گشایدم از بی خودی زبان بی تو

عقیق سرد به زیر زبان تشنه نهم
چو یادم آید از آن شکرین دهان بی تو

گزاره غم دل را مگر کنم چو امین
جدا ز خلق به محراب جمکران بی تو

ای بهار روح افزا جلوه كن در این بستان

    جان ما به لب آمد بی تو خسرو خوبان

    ای فدای چشمانت چشم و جان شیدایان

    رحمتی به ما آور، تا به كی غم هجران

    جمعه ها همه گویی از قیام سرشارند

    شوق گریه و لبخند، شور لحظه فرمان

    ای كه التزامت را سروران طمع دارند

    شور عالم امكان، شمع محفل مستان

    منجی بشر مهدی، قسط و عدل را معنی

    عاشقان خود را كی می رهانی از زندان

    ای شفای مارویت، روی ماه نیكویت

    بی تو رنگ غم دارد زندگانی انسان

    می دهد گواهی دل تا سپیده راهی نیست

    با دعای «عهد» اینك تازه می شود پیمان

 روزنامه رسالت، شماره 7202 به تاریخ 24/11/89، صفحه 19 (در محضر موعود)

 

شک کرده‌ام...؟ به آمدنش شک نمی‌کنم!

یا این‌که به نیامدنش شک نمی‌کنم؟

این یوسف من است که در باد می‌وزد

هرگز به عطر پیرهنش شک نمی‌کنم

یک صبح با نسیم می‌آید به دیدنم

به عطر یاس و نسترنش شک نمی‌کنم

خورشید گفته است که یک صبح می‌رسد

هرگز به صحّت سخنانش شک نمی‌کنم

بی او پرنده‌ای که به فردای کوچ رفت

آوارگی شده وطنش (شک نمی‌کنم)

این چشم انتظاری هر روز غرق اشک

یعنی به صبح آمدنش شک نمی‌کنم

شک کرده‌ام که پشت در خانه‌ام کسی‌ست

اما به طرز در زدنش شک نمی‌کنم

دنیای با حضور تو دنیای دیگریست

روز طلوع سبز تو فردای دیگریست

باز هر غروب جمعه دلم زار می زند

چشم انتظار جمعه زیبای دیگریست

بایادت ای مسافر شبگرد کربلا

اینجا نشسته ام، دل من جای دیگریست

که پیش از این؟که هم اکنون ؟ که بعد از آن ؟ که هنوز؟

وبا چه قید بگویم که « دوستت دارم»؟

که تا ابد؟که همیشه؟که جاودان؟که هنوز؟

سئوال میکنم از تو : هنوز منتظری؟

تو غنچه می کنی این بار هم دهان که : هنوز...

چقدر دلخورم از این جهان بی موعود

از این زمین که بیایی...از آسمان که هنوز...

جهان سه نقطه ی پوچی است خالی از نامت

پر از « همیشه همینطور»  از « همان که هنوز»

ولی تو « حتما » ی و اتفاق می افتی

ولی تو « باید» ی ، ای حس ناگهان که هنوز...

در آستان جهان ایستاده چون خورشید

همان که می دهد از ابرها نشان که هنوز...

شکسته ساعت و تقویم پاره پاره شده

به جستجوی کسی آن سوی زمان که هنوز...

آقا این روزا وقتی به یکی می رسیم می گیم سال نو مبارکت باشه، او هم متقابلا جواب می ده سال نو شما هم مبارک؛

رسمه؛ آقا اجازه بده ما این بی ادبی رو خدمت شما هم داشته باشیم، به شما عرض کنیم سال نو مبارکتون باشه، ایشا الله امسال سال ظهورتون باشه؛ تا بلکه شما هم جواب متقابل رو بدی...

آقا نمی گیم عیدتون مبارک، میگیم سال نو تون، آخه این سرگرمی های ما که برا شما عید نیست؛ عید شما اون روزیه که بیای و انتقام بگیری...

روزها نو نشده کهنه تر از دیروز است / گر کُند یوسف زهرا نظری، نوروز است

کاش صاحب برسد بنده به زنجیر کند
این جوانان همه را در ره خود پیر کند

هیچ کس کاش نباشد نگهش بر راهی

چشم بر در بُود و دلبر او دیر کند

کاش چشم گل زهرا به دل ما افتد

با نگاهش به دل غمزده تأثیر کند

کاش از روی ترحم گذرد بر دل من
خود بسازد دل ویرانه و تعمیر کند

کاش صاحب نفسی همدم این خسته شود
که ز گرمی لبش مسأله تغییر کند

چند سالی است که از هجر رخش می گِرییم
کاش با نیمه نگه از همه  تقدیر  کند

کاش با آن قلم عشق شبی نام مرا
در میان صُحُف فاطمه تحریر کند

کاش روزی بزند تکیه به دیوار حرم
با همان لحن علی نغمه تکبیر کند

کاش جز مجلس او جای دگر پا ننهم
تا فقط مجلس او جان مرا سیر کند

                      ^{مهدی میان پرده ای از اشک یادت می کنم}

^{از دیده ها پنهان شدی هر چند عادت میکنم}

                      ^{هر روز هنگام سحر،چرخی به قبله می زنم}

^{اشکم به روی گونه ها عرض ارادت می کنم}

                      ^{تصویر زیبای تو را در خاطرم دارم وشب}

^{در مسجد چشمان خود دایم عبادت می کنم}

                      ^{حک شد به روی سینه ام،تقدیرهجری بی صدا}

^{از باغ خونین دلم هر دم عیادت می کنم}

                      ^{یک دسته از نامردمان،اطراف من مانده ومن}

^{من با طواف روی تو عزم شهادت می کنم}

                     ^{دست نجیب کردگارروی تورامخفی نمود}

^{مهدی ندیدم چهره ات هرچندعادت می کنم}

                      ^{الهم عجل الولییک الفرج}

یکی ازجمعه ها جان خواهد آمد 

 به درد عشق درمان خواهد آمد

غبار از خانه های دل بگیرید

که بر این خانه مهمان خواهد آمد . . .

(اللهم عجل لولیک الفرج)

گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
و از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
گاهی اگر در چاه مانند پدر آه
اندوه مادر را حکایت کرده باشی
گاهی اگر زیر درختان مدینه