اصول دین امامت
«وَ اللّهِ الْبَلاَءُ وَ الْفَقْرُ وَ الْقَتْلُ اَسْرَعُ إِلَى مَنْ اَحَبّنَا مِنْ رَكْضِ الْبَرَاذِينِ، وَ مِنَ السّيْلِ إِلىَ صِمْرِهِ».
امام حسين (ع) فرمود: «به خدا سوگند، فقر و قتل به سوى دوستان ما، از حركت اسبان تيزپا و جريان سيل در مسيرش، سريعتر است».
(بحار الانوار، ج 64 ص 249 ح85 )
دوستى اهل بيت(عليهم السلام)
«مَنْ اَحَبّنَا كَانَ مِنّا اَهْلَ الْبَيتِ».
امام حسين (ع) فرمود: «كسى كه ما را دوست بدارد، از ما اهل بيت است».
(نزهة النّاظر و تنبيه الخاطر، ص 85 ح19 )
مخلوقات، مأمور به اطاعت از اهل بيت(ع)
«وَ اللّهِ مَا خَلَقَ اللّهُ شَيْئاً إِلا وَ قَدْ اَمَرَهُ بِالطّاعَةِ لَنَا».
امام حسين (ع) فرمود: «سوگند به خدا كه خداوند هيچ موجودى را نيافريد، مگر آنكه او را به اطاعت از ما، امر كرد».
(بحار الانوار، ج 44 ص 181 ح1 )
اهلبيت(ع)، اهل سرّ خدا
«نَحْنُ الّذِينَ عِنْدَنَا عِلْمُ الْكِتَابِ وَ بَيَانُ مَا فِيهِ وَ لَيْسَ عِنْدَ اَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ مَا عِنْدَنَا لاَِنّا اَهْلُ سِرّ اللّهِ».
امام حسين (ع) فرمود: «ما كسانى هستيم كه علم قرآن، و بيان آنچه در آن است، نزد ماست، و آنچه در نزد ماست نزد هيچيك از آفريدگان خدا نيست، زيرا ما محرم راز خداييم».
(بحار الانوار، ج 44 ص 184 ح11 )
اهل بيت(ع)، معلمان ملائكه
«اَىّ شَىْءٍ كُنْتُمْ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَ اللّهُ عَزّوَجَلّ آدَمَ (ع)؟ قَالَ كُنّا اَشْبَاحَ نُورٍ نَدُورُ حَوْلَ عَرْشِ الرّحْمنِ فَنُعَلّمُ لِلْمَلاَئِكَةِ التّسْبِيحَ وَ التّهْلِيلَ وَ التّحْمِيدَ».
از امام حسين (ع) پرسيده شد: «قبل از اينكه خداوند عزّوجل آدم (ع) را خلق كند، شما چه چيزى بوديد؟ فرمود: ما شبحهايى از نور بوديم كه بر گرد عرش خدا مىچرخيديم و به ملائكه درس تسبيح و توحيد و ستايش خدا را مىآموختيم».
(بحار الانوار، ج 57 ص 311 ح1 )
دوستى اهل بيت سبب ريزش گناهان
«إِنّ حُبّنَا لَتُسَاقِطُ الذّنُوبَ كَمَا تُسَاقِطُ الرّيحُ الْوَرَقَ».
امام حسين (ع) فرمود: «محبّت ما اهل بيت سبب ريزش گناهان است، چنانكه باد، برگ درختان را مىريزد».
(حياة الامام الحسين، ج 1 ص156 )
پيامبر خدا صلی الله علیه و آله:
مَن مَنَّ اللّهُ عَلَيهِ بِمَعرِفَةِ أهلِ بَيتي و وَلايَتِهِم فَقَد جَمَعَ اللّهُ لَهُ الخَيرَ كُلَّهُ؛
هر كه خداوند با شناخت اهل بيت من و ولايت ايشان بر او منّت نهاده باشد خداوند همه خير را براى او گرد آورده است.
أمالي الصدوق: ص ۳۸۳، ح۹
قـالَ النّبِيّ صلي الله عليه و آله: مَنْ ماتَ وَ لَيْسَ لَهُ اِمامٌ يَسْمَعُ لَهُ وَ يُطيعُ، مـاتَ مِيـتَةً جـاهِـلِيَّةً. [الاختصاص، ص 269]
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله فرمود: هر كس از دنيا برود، در حالى كه او را امام و پيشوايى نباشد كه مطيع و گوش به فرمان او باشد، به مرگ جاهليّت مرده است
قـالَ النّبِيّ صلي الله عليه و آله: اِسْمَعُوا وَ اَطيعُوا لِمَنْ وَلاّهُ اللّه ُ الأَمْرَ، فَـاِنَّـهُ نِظـامُ الأسـلامِ. [امالى مفيد، ص 14]
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله فرمود: از كسى كه خداوند به او «ولايت امر» داده است، حـرف شـنوى و اطاعـت داشـته باشـيد، چرا كه اين اطاعت، نظام بخِش اسلام است.
باشگاه خبرنگاران | فرهنگی و هنری | پنجشنبه، 22 تیر 1402 - 12:46
یک کارشناس مذهبی درمورد نقش مهمی که اهل بیت(ع) در روز مباهله برای ترویج دین مبین اسلام داشتند، توضیحاتی داد.
خلاصه خبر
حجت الاسلام غلامی مطرح کرد: مباهله به این معناست که اگر جمعی در گفت وگو و استدلال به نتیجه نرسیدند در یک روز مشخصی با یکدیگر قرار می‌گذارند و در آن موعد، از خداوند متعال می‌خواهند که دروغگو را رسوا کنند و پیامبر اکرم (ص) و نمایندگان قبیله نجران بر اساس یک تاریخ مشخص که همان روز مباهله است را مشخص کردند تا در این روز، دور هم جمع شوند و از درگاه خداوند سبحان بخواهند دروغگو را رسوا کنند و این روز به مباهله نامگذاری شد.
حجت الاسلام والمسلمین غلامی اظهار کرد: از جمله ویژگی‌های بارز و شاخص مباهله در سنت پیامبر اکرم (ص)، آوردن پنج تن آل عبا (ع) برای مباهله است که حضرت (ص) خاندان و خانواده شان را به عنوان حجت الهی با خود همراه کردند تا حجت را بر همگان تمام کنند چرا که حضرت محمد (ص) معتقد بودند اگر قرار است پیروزی شود با تمام توان خود و به همراه اهل بیت (ع) در مباهله حضور پیدا می‌کنند و به حدی بر عقیده و باور و ایمان خود استوار بودند که خانواده خود را به میدان آوردند و اساساً این الگو در سنت و سیره همه معصومین (ع) بوده است؛ به طوری که در واقعه کربلا نیز، وقتی قرار بود که دین خدا یاری شود حضرت اباعبدالله الحسین (ع) با همه اهل بیت (ع) خود وارد معرکه شدند و از دین و آیین الهی پاسداری کردند.
حجت الاسلام والمسلمین غلامی افزود: وقتی ابوحارث، مصمم بودن و جدیت پیامبر اکرم (ص) را در مباهله دید به وحشت افتاد و همین اتفاق برای نمایندگان نجران هم افتاد و ابوحارث در جمع آنها گفت اگر حضرت محمد (ص) بر حق نبودند این قدر بر مباهله جدیت نمی‌ورزیدند.